Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Id Sextilius factum negabat. Summus dolor plures dies manere non potest? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quae sequuntur igitur? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Bork Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Non igitur bene. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Omnis enim est natura diligens sui.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Et nemo nimium beatus est; Quibusnam praeteritis? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Prioris generis est docilitas, memoria;

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Sed fortuna fortis; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; An hoc usque quaque, aliter in vita? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Id Sextilius factum negabat.

Erat enim res aperta. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Conferam avum tuum Drusum cum C. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quod quidem nobis non saepe contingit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Bonum patria: miserum exilium. Deinde dolorem quem maximum? Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;